Σκοτεινές υποθέσεις με πραγματικούς λυκάνθρωπους

Όταν η ανθρωπότητα παθιάζεται με τη λυκανθρωπία!

 Κατά τη διάρκεια του μεγάλου κυνηγιού των μαγισσών που σάρωσε την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική τον 16ο και 17ο αιώνα, δεν μπήκαν μόνο οι γυναίκες στο παραληρηματικό στόχαστρο των κοινωνιών, αλλά και οι άντρες.

Κι ενώ οι μεν κατηγορήθηκαν ως μάγισσες, οι δε αναγορεύτηκαν σε λυκάνθρωπους, με τον όλεθρο και την καταστροφή να κρατούν πια τα σκήπτρα των ζωών τους.

Οι υποθέσεις με αληθινούς λυκάνθρωπους στην εποχή του φανατισμού και του παραλογισμού δεν περιορίστηκαν μάλιστα μόνο εκεί, καθώς οι άνθρωποι είναι φαίνεται διατεθειμένοι να πιστέψουν στο απόκοσμο ανεξαρτήτως εποχής.

Κι αν κάποιοι ήταν κατά συρροή δολοφόνοι που δεν επισύρουν τον οίκτο μας, οι βάρβαρες εκτελέσεις ανθρώπων που άλλοι θεώρησαν ως λυκάνθρωπους μόνο συμπάθεια προκαλούν για τις ατυχείς ζωές τους.

Ακόμα και σήμερα οι λυκάνθρωποι συνεχίζουν να αιχμαλωτίζουν το συλλογικό φαντασιακό, με δημοφιλέστατες τηλεοπτικές σειρές, όπως το «True Blood» και το «Twilight», για να μην αναφέρουμε καν το «Underworld», ας δούμε λοιπόν μια σειρά από ιστορικές περιπτώσεις των ιδιαίτερων αυτών πλασμάτων…

Ο Άντρας του Δάσους 

Το πρώτο παράδειγμα λυκάνθρωπου διαφέρει από τα άλλα της λίστας μας εξαιτίας του γεγονότος ότι ο Petrus Gonsalvus δεν ήταν σαλεμένος φονιάς ή διεστραμμένος νους. Ο άτυχος άντρας που γεννήθηκε το 1537 έπασχε από μια ορμονική διαταραχή που κάλυπτε όλο το σώμα του με τρίχες, κάνοντάς τον να μοιάζει με λυκάνθρωπο! Ήταν βέβαια φιλήσυχος και καλός πολίτης και αυτό του εξασφάλισε την πολυπόθητη κοινωνική αποδοχή, αν και οι περισσότεροι τον έβλεπαν με καχυποψία. Ο Gonsalvus έγινε μέλος της αυλής του γάλλου βασιλιά και αργότερα εντάχθηκε στους κύκλους της Μαργαρίτας της Πάρμα, μιας κυρίας αριστοκρατικής καταγωγής που εκτελούσε χρέη αντιβασιλέα της Ολλανδίας. Παρά την ήρεμη ζωή του, αναπαραστάσεις του κυκλοφορούσαν ευρέως σε μουσεία με «φρικιά» και αξιοπερίεργα της Ευρώπης, καθώς οι περισσότεροι ήταν πεπεισμένοι πως επρόκειτο για καλό λυκάνθρωπο!

Ο Λυκάνθρωπος του Dole 

Σύγχρονος του Gonsalvus, ο Gilles Garnier πέρασε επίσης ένα μεγάλο μέρος της ζωής του στη Γαλλία. Εδώ ωστόσο δεν έχουμε κοινωνικό θαυμασμό ως γενετική ανωμαλία, καθώς ο τύπος ήταν βδελυρός κανίβαλος και κατά συρροή δολοφόνος. Γνωστός και ως «Ερημίτης του St. Bonnot», το τέρας σκότωνε παιδιά κοντά στην οικία του, με τα θύματά του να περιλαμβάνουν παιδιά και των δύο φύλων ηλικίας 9-12 ετών. Το πράγμα έγινε μάλιστα ακόμα πιο περίεργο στη δίκη του, όταν ισχυρίστηκε ότι ένα πνεύμα πρόσφερε στον ίδιο ένα μαγικό φίλτρο που τον μεταμόρφωνε σε λυκάνθρωπο! Ο Garnier ομολόγησε τέσσερις φόνους και καταδικάστηκε όχι μόνο για λυκανθρωπία αλλά και μαγεία. Κάηκε ζωντανός στις 18 Ιανουαρίου 1573…

Ο Λυκάνθρωπος του Bedburg

Ο Peter Stump δεν πούλησε την ψυχή του σε κάποιο τυχαίο φάντασμα αλλά στον ίδιο τον Εωσφόρο, ο οποίος του επέτρεψε να μεταμορφώνεται σε λυκάνθρωπο. Με τη βοήθεια κατόπιν της ερωμένης του, Katherine Trompin, και της κόρης του, Beell Stump, δολοφόνησε και καταβρόχθισε 15 θύματα από το 1564-1589, καθώς λυκάνθρωπος χωρίς ανθρώπινη σάρκα δεν γίνεται. Όταν μάλιστα συνελήφθη, οι δεισιδαίμονες αστυνομικοί είπαν ότι τον βρήκαν με τη λυκανθρωπίστικη περιβολή του, καθώς δεν πρόλαβε να μεταμορφωθεί πίσω σε άνθρωπο! Το δικαστήριο της Κολονίας τον κήρυξε ένοχο, με το πεπρωμένο του να ομοιάζει πια σε όρους τρόμου με εκείνο των θυμάτων του. Ο δικαστής παρήγγειλε να τον δέσουν σε έναν τροχό και με πυρωμένες μασιές να του αφαιρέσουν τμήματα από τη σάρκα του, κατόπιν να του σπάσουν χέρια και πόδια με ξύλινο τσεκούρι, διαχωρίζοντας τελικά το κεφάλι από το σώμα. Όσο για το πτώμα, να καεί και οι στάχτες του να διασκορπιστούν στον αέρα για να μη μείνει ίχνος από δαύτον! Όσο για τις συνενόχους του λυκάνθρωπου, αφού είδαν τον βάρβαρο θάνατό του το 1589, τον ακολούθησαν στον άλλο κόσμο δεμένες στο παλούκι και παραδομένες στην πυρά…

Ο Λυκάνθρωπος του Châlons  

Το πραγματικό του όνομα παραμένει άγνωστο, κι αυτό γιατί αυτός (ή αυτό) έμεινε γνωστός ως «Δαιμονισμένος Ράφτης», καθώς ο αγαπημένος τρόπος δολοφονίας του ήταν να κόβει τον λαιμό το θύματος, πριν κατασπαράξει τις σάρκες του. Ο τόπος που έδρασε ήταν το Châlons των Παρισίων και ο αριθμός των θυμάτων του δεν έχει διαλευκανθεί. Ο φερόμενος λυκάνθρωπος καταδικάστηκε στις 14 Δεκεμβρίου 1598 και εκτελέστηκε στην πυρά την αμέσως επόμενη μέρα. Οι αυτόπτες μάρτυρες μάλιστα της δημόσιας εκτέλεσης ανέφεραν ότι αντίθετα με άλλους «λυκάνθρωπους» που μετανόησαν ενόσω οι φλόγες τύλιγαν το κορμί τους, ο χωρίς τύψεις «Δαιμονισμένος Ράφτης» βλασφημούσε και έβριζε μέχρι το τέλος…

Ο Λύκος του Ansbach 

Το κυνήγι των λυκανθρώπων, όπως και το σαφώς πιο διαβόητο κυνήγι μαγισσών, συνεχίστηκε καθώς περάσαμε από το 1500 στο 1600. Και όπως ακριβώς και οι μάγισσες, έτσι και οι λυκάνθρωποι είχαν την τιμητική τους στις γερμανικές κτήσεις της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Όσο για τον λύκο του Ansbach, δεν έχει ανθρώπινο όνομα καθώς φαίνεται πως ήταν πράγματι λύκος παρά άνθρωπος που κατηγορήθηκε για μεταμόρφωση σε λύκο! Παρά ταύτα, οι κάτοικοι ισχυρίζονταν ότι ο λύκος ήταν στην πραγματικότητα ο πρώην -και ιδιαίτερα μισητός- δήμαρχός τους, ο οποίος είχε μετενσαρκωθεί σε λύκο! Οι φιλήσυχοι πολίτες τον κυνήγησαν λυσσαλέα, τον αιχμαλώτισαν και τον σκότωσαν το 1685, αν και δεν σταμάτησαν φυσικά εκεί: παρά το γεγονός ότι το ζώο ήταν νεκρό, το έντυσαν με ρούχα και του έβαλαν μούσι για να μοιάζει περισσότερο λέει στον δήμαρχό τους και κατόπιν το απαγχόνισαν κιόλας καλού-κακού! Υπεύθυνο για αναρίθμητα φονικά, το ζώο εκτέθηκε αργότερα σε μουσείο…

Hans ο Λυκάνθρωπος  

Κοντά στα ανατολικά σύνορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν τα εδάφη της Εσθονίας. Κι εκεί κατοικούσε φυσικά ο δικός τους λυκάνθρωπος, με τον διαβόητο ύποπτο να παίρνει το ωραιότατο γερμανικό όνομα «Hans». Το δικαστήριο κατάφερε μάλιστα να πείσει τον 18χρονο Hans να ομολογήσει ότι ένας «μαυροφορεμένος άντρας», ο ίδιος ο Σατανάς κοντολογίς, τον είχε μετατρέψει σε λυκάνθρωπο, κι εκείνος του το ξεπλήρωσε με αίμα αθώων για δύο ολόκληρα χρόνια. Ίχνη δοντιών στα πόδια του Hans, ξεκάθαρα σημάδια δαγκώματος σκύλου, θεωρήθηκαν επαρκή αποδεικτικά για τη λυκανθρωπία του, καθώς αυτό αποδείκνυε λέει ότι τον είχε δαγκώσει συνάδελφος λυκάνθρωπος. Σε κάθε περίπτωση, τα πάρε-δώσε με τον Διάολο ήταν για την εποχή αρκετά για να σε καταδικάσουν σε θάνατο, είτε ήσουν είτε δεν ήσουν λυκάνθρωπος, όπως και έγινε τελικά στη δίκη-παρωδία του 1691…

Ο λυκάνθρωπος της Λιβονίας 

Η Λιβονία, άλλη μια βαλτική χώρα της εποχής, είχε το δικό της μερίδιο στους εξωπραγματικούς (και φανταστικούς) λυκάνθρωπους. Ο πλέον διαβόητος εκ των οποίων ήταν φυσικά ο Thiess του Kaltenbrun: μόλις έναν χρόνο μετά τις παρεκτροπές του Hans, ο Thiess, στα 80 του τότε, ισχυρίστηκε ότι δεν έκανε απλώς συμφωνία με τον Σατανά, αλλά ότι είχε ενώσει τις δυνάμεις του με τους άλλους λυκάνθρωπους της Κολάσεως για να νικήσουν τον Εωσφόρο και τις στρατιές του ! Ως τέτοιος λοιπόν, ο Thiess ήταν καλός λυκάνθρωπος, ένα «λαγωνικό του Θεού», όπως το ήθελε εκείνος! Το δικαστήριο δεν πίστεψε ωστόσο στην καλή του φύση, γιατί τη λυκανθρωπίστικη δεν είχε κανένα πρόβλημα να τη δεχτεί, και αντί να ανταμείψει τον διαταραγμένο για τη μάχη του με τις δυνάμεις του σκότους, έβαλε σκοπό να τον εξαφανίσει από προσώπου γης. Η πολύκροτη δίκη του 1692 συνέχισε μάλιστα να απασχολεί ερευνητές και ακαδημαϊκούς μέχρι και τις μέρες μας, με την τελευταία δημοσίευση που αφορά στον καλό λυκάνθρωπο να έρχεται το 2007…

Το Τέρας του Gevaudan 

Ακόμα και στον 18ο αιώνα η παράνοια με τους λυκάνθρωπους δεν έλεγε να εγκαταλείψει την Ευρώπη. Κι έτσι το Τέρας του Gevaudan κατάφερε να γίνει ένας από τους γνωστότερους λυκάνθρωπους των παγκόσμιων χρονικών! Τι ήταν το τέρας, αυτό παραμένει όμως άγνωστο. Ήταν πράγματι λυκάνθρωπος; Ήταν λιοντάρι ή ύαινα; Ήταν κάποια υβριδική διασταύρωση σκύλου; Ή αντίθετα, όπως εικάζει η ταινία του 2001 «Αδελφότητα των Λύκων», ήταν κάποιος που σκότωνε για λογαριασμό ομάδας χριστιανών φανατικών; Παρά το γεγονός ότι η ταυτότητα του τέρατος παραμένει άγνωστη, αυτό δεν το εμπόδισε να γίνει θρύλος, καθώς στις 210 φερόμενες επιθέσεις του από το 1764-1767 κάπου 113 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, κάτι που υπερβαίνει κατά πολύ τον φόρο αίματος των υπόλοιπων λυκανθρώπων της οικουμένης. Κάποια στιγμή ένα τέτοιο τέρας σκοτώθηκε, ταριχεύτηκε και εκτέθηκε στο παλάτι των Βερσαλλιών, αν και αυτό δεν σταμάτησε τα φονικά. Και καθώς η ταυτότητά του δεν αναγνωρίστηκε ποτέ, τόσο το ποιος ήταν όσο και πώς και πότε πέθανε παραμένουν συζητήσιμα…

Ο λυκάνθρωπος του Allariz   

Ακόμα και στις αρχές του 19ου αιώνα οι κατηγορίες για φονιάδες ότι ήταν στην ουσία λυκάνθρωποι δεν έπαψαν, παρά το γεγονός ότι το κυνήγι των λυκανθρώπων δεν ήταν πια καθόλου στη μόδα. Αυτή την εποχή ξεκινούσε η ζοφερή περίοδος των διαβόητων serial killers και παρά την «επιστημονικότητα» της εποχής, τα φονικά αυτά τέρατα συνέχισαν να δαιμονοποιούνται ως λυκάνθρωποι. Τέτοια ήταν η περίπτωση του κατά συρροή δολοφόνου Manuel Blanco Romasanta (18 Νοεμβρίου 1809 - 14 Δεκεμβρίου 1863), ο οποίος αποτυπώθηκε στο συλλογικό ασυνείδητο ως λυκάνθρωπος. Ήταν ταυτοχρόνως ο πρώτος καταγεγραμμένος ισπανός κατά συρροή φονιάς, καθώς ομολόγησε 13 φόνους, και καταδικάστηκε σε στραγγαλισμό, αν και η ποινή του ποτέ δεν εκτελέστηκε. Η ιστορία της ζωής του ήταν κι αυτή περίεργη, καθώς οι γονείς του τον μεγάλωναν ως κοριτσάκι, μέχρι να τους σφυρίξει γιατρός ότι η Manuela ήταν στην ουσία αγόρι! Όσο για τα αίτια του θανάτου του ποικίλουν, καθώς τα αρχεία των φυλακών καταστράφηκαν, η δημοφιλέστερη πάντως θεωρία θέλει δεσμοφύλακα να τον πυροβόλησε θανάσιμα όταν πίστεψε ότι ήταν έτοιμος να μεταμορφωθεί σε λυκάνθρωπο...

Ο Λυκάνθρωπος του Wysteria  

 

Από τον 16ο αιώνα ως και τις αρχές του 20ού, οι λυκάνθρωποι σκιαγράφονταν ως μια ανατριχιαστική απεικόνιση των σαφώς πιο θνητών και καθημερινών ανθρώπινων τεράτων, εξαιτίας της ιδιαιτέρως απεχθούς φύσης των στυγερών εγκλημάτων τους. Τέτοια ήταν η περίπτωση του Albert Fish (19 Μαΐου 1870 - 16 Ιανουαρίου 1936), τα αποτρόπαια εγκλήματα του οποίου έκαναν τους ανθρώπους να θεωρήσουν φυσικότατα πως επρόκειτο για εξώκοσμο ον, καθώς κανείς άνθρωπος δεν θα μπορούσε να τα κάνει αυτά. Κι έτσι τα «λυκάνθρωπος», «βαμπίρ», «βρικόλακας» φιγούραραν δίπλα από τα αμέτρητα παρατσούκλια του, καθώς ο serial killer απολάμβανε να κατακρεουργεί και να κανιβαλίζει τα θύματά του στέλνοντας κατόπιν φρικιαστικές επιστολές στους γονείς τους περιγράφοντας καρέ-καρέ τα χρονικά του τρόμου. Σεξουαλικά διεστραμμένος, κανίβαλος, φονιάς, ήταν τόσο ταραγμένος ψυχικά που κάθε περιγραφή μόνο ενοχλητική μπορεί να γίνει. Πώς να μην καταδικαστεί σε θάνατο στην ηλεκτρική καρέκλα;

newsbeast.gr