Τζαμάλα: H τραγική οικογενειακή ιστορία της Τατάρας που κερδίσε την Εurovision

H 32χρονη Τζαμάλα της οποίας το πλήρες όνομα είναι Susana Jamaladynova κέρδισε χτες 14/5 τη Eurovision με το τραγούδι 1944. 

Το τραγούδι που θυμίζει μοντέρνο μοιρολόι αναφέρεται στην εκδίωξη των Τατάρων από την Κριμαία από τον Τζόσεφ Στάλιν το 1944. Η Τζαμάλα είναι Τατάρα με καταγωγή από την Κριμαία με μια ιδιαίτερα επίπονη οικογενειακή ιστορία. Η οικογένεια της βρίσκεται στην Κριμαία αλλά μετά την εισβολή των Ρώσων το 2014 δεν μπορεί ούτε να τους επισκεφτεί. 

Το τραγούδι ξεκινά με τους στίχους «Όταν ξένοι έρχονται, έρχονται στο σπίτι σου, σας σκοτώνουν όλους και λένε ‘Δεν είμαστε ένοχοι, δεν είμαστε ένοχοι’»

Η οικογενειακή ιστορία της Τζαμάλα 

Η Τζαμάλα γεννήθηκε το 1983 στο σημερινό Κιργιστάν που τότε ανήκε στη Σοβιετική Ένωση. Ο πατέρας της ήταν Τάταρος της Κριμαίας, και η μητέρα της είναι Αρμένισα με καταγωγή από το Ναγκόρνο Καραμπάχ. Η οικογένεια της είχε φτάσει εκεί μετά το διωγμό τον Τάταρων από το Στάλιν το 1944. Όταν η Ουκρανία απέκτησε ξανά την ανεξαρτησία της η οικογένειά της επέστρεψε στην Κριμαία.

Η Τζαμάλα τραγουδάει από τα 9 της. Ξεκίνησε τραγουδώντας παραδοσιακά τραγούδια της Κριμαίας αλλά σύντομα άρχισε να πειραματίζεται με τη soul και τη τζαζ. Από τα 15 της και μετά τραγουδά σε μουσικούς διαγωνισμούς και το 2009 κέρδισε το διεθνή διαγωνισμό New Wave που γινόταν (μέχρι το 2015 τουλάχιστον) στη Λετονία. Το 2011 έκανε προσπάθεια να είναι η επίσημη Ουκρανική συμμετοχή για τη Eurovision με το τραγούδι Smile αλλά λίγο πριν τον τελικό αποσύρθηκε λέγοντας ότι ο διαγωνισμός ήταν στημένος.

Η Τζαμάλα μιλάει ανοιχτά για το πόσο έχει κοστίσει στην οικογένεια της η εισβολή των Ρώσων στην Κριμαία κάτι που δεν την έχει κάνει καθόλου αρεστή – πολλοί δεν έχουν διστάσει να την αποκαλέσουν φασίστρια η Αμερικανόφιλη. Η οικογένεια της βρίσκεται στην Κριμαία αλλά μετά την εισβολή των Ρώσων το 2014 δεν μπορεί ούτε να τους επισκεφτεί.

«Εάν κερδίσω» είχε δηλώσει στη Guardian σε τηλεφωνική συνέντευξη μερικές μέρες πριν τον τελικό, «θα σημαίνει ότι οι Ευρωπαίοι δεν είναι αδιάφοροι, και είναι έτοιμοι να ακούσουν για τον πόνο των άλλων»

«Αυτά τα δύο χρόνια έχουν προστεθεί τόση θλίψη στη ζωή μου. Φανταστείτε να είστε ένα δημιουργικό άτομο,να τραγουδάτε αλλά να μην μπορείτε να πάτε στο σπίτι σας για δύο χρόνια. Βλέπεις τον 90χρονο άρρωστο παππού σου στο Skype, αλλά δεν μπορείς να τον επισκεφθείς. 

Τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνω: να τραγουδάω ωραία τραγούδια και να το ξεχάσω ; Φυσικά και δεν μπορώ να το κάνω αυτό» 

huffingtonpost.gr