Προδομένη αγάπη....

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει νιώσει προδομένος από ανθρώπους που αγάπησε! Αυτός που αγαπά με όλη τη δύναμη της ψυχής του και προδίδεται είναι ικανός για όλα.... Όντως από το μίσος η αγάπη δεν απέχει και πολύ!

Tο μίσος είναι συναίσθημα εξίσου δυνατό με την αγάπη και δεν ακολουθεί ποτέ το ξεθώριασμα μιας σχέσης. Kανένας δεν μπορεί να μισήσει κάποιον για τον οποίο αδιαφορεί. Tο μίσος δεν ευδοκιμεί στα θερμοκήπια της πλήξης και της ανίας, αλλά φυτρώνει πάντα στο χάσμα ενός ρήγματος που συνήθως αιτία έχει την ερωτική προδοσία. O προδομένος σύντροφος, όταν πληροφορηθεί το μοιραίο, νιώθει το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια του. Όταν τελικά το πιστέψει, αν δεν βάλει την ουρά κάτω από τα σκέλια και σηκωθεί να φύγει, τότε αργά ή γρήγορα ξεπληρώνει με το ίδιο νόμισμα. H εκδίκηση είναι ένα πιάτο που στον έρωτα δεν τρώγεται κρύο. Tρώγεται φλαμπέ. Eκεί ακριβώς είναι που σπάνε αυτοκίνητα, γίνονται delete στο σκληρό δίσκο του προδότη κι απίστευτα σχέδια επί χάρτου για την ταπείνωση του εχθρού.

Πολλές φορές ο ερωτευμένος στρέφεται με ερωτική οργή στο επόμενο θήραμα, στην πραγματικότητα όμως αλληθωρίζει προς τη μεριά της αγαπημένης του. O αποδέκτης της συμπεριφοράς του είναι εκείνη και αυτήν θέλει να πληγώσει. Θέλει εξωτερικά να της δείξει ότι δεν έχει ανάγκη και, εσωτερικά, να επουλώσει τον πληγωμένο του εγωισμό, επιβεβαιώνοντας ότι μπορεί κι αυτός να την κάνει να πονέσει. Tη μισεί και ταυτόχρονα την επιθυμεί. Θέλει να την ξεχάσει, αλλά δεν μπορεί. Aπό εδώ και πέρα, όλα μπορούν να συμβούν!

Οι σχέσεις περνάνε από διάφορα στάδια: του πάθους, του έρωτα, της συγχώνευσης, της αγάπης, της απομάκρυνσης, της αποξένωσης... και κάποιες, όχι λίγες δυστυχώς, φτάνουν κάποια στιγμή στο χωρισμό. Λογικά, από εκεί και πέρα, καινούργιοι κύκλοι σχέσεων αρχίζουν. Τι γίνεται, όμως, με τους πρώην; Τους ξεπερνάμε και προχωράμε ή παραμένει πάντα κάτι που μας συνδέει μαζί τους και δεν τους αφήνουμε πίσω ποτέ;

Ένας χωρισμός είναι μια επώδυνη διαδικασία. Έχουμε αγαπήσει έναν άνθρωπο, έχουμε μοιραστεί ένα κομμάτι της ζωής μας, έχουμε συνδεθεί λιγότερο ή περισσότερο μαζί του, αλλά δυστυχώς φτάνει μια στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι όλα αυτά που μας συνδέουν δεν είναι αρκετά για να μας κρατήσουν μαζί και έτσι αποφασίζουμε να χωρίσουμε. Ο χωρισμός κινητοποιεί παιδικά συναισθηματικά σχήματα. 

Η αποτυχία της σχέσης και η πικρή παραδοχή ότι αυτός ο άνθρωπος δεν έκανε για εμάς και άρα πρέπει να φύγει από τη ζωή μας (όποιος κι αν έκανε το τελικό βήμα) ξυπνούν συναισθήματα απόρριψης και εγκατάλειψης, που είναι πιο δυνατά από οποιαδήποτε λογική εξήγηση και δικαιολογία. Όσο κι αν λέμε στον εαυτό μας ότι η σχέση αυτή δεν θα οδηγούσε πουθενά, ότι είχαμε από καιρό πάψει να είμαστε ευτυχισμένοι και δεν υπήρχε ελπίδα να είμαστε ­καλά στο μέλλον με τον άνθρωπο ­αυτό, δεν παύουμε να ­νιώθουμε προδομένοι, εγκατα­λελειμμένοι και άτυχοι. Το βαθύτερο συναίσθημα είναι ότι ο άλλος δεν μας αγάπησε αρκετά ή με το «σωστό» τρόπο, έτσι ώστε η σχέση να «πάει καλά».

Η αλήθεια είναι, οτι καμία σχέση δεν στηρίζεται στο ψέμα. Έχοντας αυτό κατά νου, αν γνωρίζατε κάποιο άτομο το οποίο κατά τα δεδομένα τα δικά σας, είναι το τέλειο, για πιο λόγο θα του λέγατε ψέματα για το ποιόν σας; Γιατί δεν θα προτιμούσατε να είστε ο εαυτός σας; Ρωτάω εκείνους που θα έλεγαν ψέμματα! 

 Το συμπέρασμα είναι απλό, πανανθρώπινο και -κατά έναν νοσηρά αλληλέγγυο λόγο- σιωπηλά αποδεκτό: Όλοι λέμε ψέματα.

Οι άνδρες, για την ακρίβεια, δείχνουν να λένε κάμποσα παραπάνω ψέματα από τις γυναίκες -όπως τουλάχιστον αποκάλυψε σχετικά πρόσφατη έρευνα του Βρετανικού Science Museum- ενώ νιώθουν αρκετά λιγότερες τύψεις γι’αυτό. Τα συχνότερα ψέματά τους απευθύνονται στις μητέρες τους, αμέσως μετά στις συντρόφους τους και έχουν να κάνουν με το πόσο ήπιαν ή με την ερώτηση «τι έχεις;» (συχνότερη ψευδής απάντηση: «δεν έχω τίποτα, μια χαρά είμαι»). Και αυτή η έρευνα, πάντως, επιβεβαιώνει το παραπάνω συμπέρασμα: Το 84% των ανθρώπων πιστεύουν ότι υπάρχει «αποδεκτό ψέμα», ότι είναι προτιμότερο, δηλαδή, να πει κανείς κάποιο αθώο ψέμα από το να πληγώσει κάποιον.

Το ψέμα, βέβαια, ίσως να μην αποτελούσε αμαρτία αν μοναδικός του σκοπός ήταν να προστατεύει τα αισθήματα των άλλων. Οι λόγοι, δηλαδή, για τους οποίους λέμε ψέματα μπορεί να είναι εντελώς αθώοι, με μοναδικό σκοπό να μην έρθουμε ή να μην φέρουμε κάποιον σε δύσκολη θέση, αλλά μπορεί να είναι και κακόβουλοι και κακοπροαίρετοι, με σκοπό να σώσουμε το «τομάρι» μας ή και να βλάψουμε κάποιον. Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα όταν κανείς χρησιμοποιεί το ψέμα συστηματικά για να επιβιώνει από διάφορες καταστάσεις –για να μην φτάσουμε σε περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν κάνει το ψέμα τρόπο ζωής, τόσο που δυσκολεύονται και οι ίδιοι να το ξεχωρίσουν από την αλήθεια. 

Ο ίδιος φόβος της απόρριψης και έλλειψης εμπιστοσύνης από τους γύρω μας είναι τελικά το μόνο που μπορεί να μας «σώσει» από το να… μην λέμε ψέματα.  

Νομίζετε πως η ανασφάλεια μαζί με τον εγωισμό και τη ζήλεια μπορεί να αποβεί καταστροφική σε μία σχέση; μπορεί να δημιουργήσει αλλοπρόσαλη συμπεριφορά του ενός συντρόφου προς τον άλλο; να δημιουργεί καχυποψίες και συμπεριφορές του τύπου τη μία σε θέλω την άλλη δεν θέλω να σε ξαναδώ;

Το μόνο σίγουρο είναι ότι καμία σχέση δεν είναι εύκολη!Όμως, την παραμέληση και την αδιαφορία δεν είναι εύκολο να την ανεχτεί κανείς! 

Πρέπει να συμβιβαστούμε όμως με την έννοια της απόρριψης και να αφήσουμε στην άκρη σχεδία εκδίκησης και παράνοιας!

Το σημαντικότερο σε μια σχέση είναι να μην χάνουμε τον εαυτό μας! Να αγαπάμε τον εαυτό μας και  να έχουμε αυτοπεποίθηση! Άλλωστε ότι είναι αληθινό και αμοιβαίο δεν πρόκειται να χαθεί!

'' Σ' αυτούς που αγαπάς γίνεσαι θύμα! και σ' αυτούς απ' τους οποίους αγαπιέσαι γίνεσαι θύτης!  αν αγαπάς κι' αγαπιέσαι ταυτόχρονα δεν υπάρχει ούτε εγωισμός ούτε πληγή!''
ΜAXATMA ΓΚΑΝΤΙ

ΤΖΑΚΟΥ ΕΛΕΝΑ