«Δεχόμουν 70 πελάτες την ημέρα»

Εδώ και χρόνια, οι δρόμοι του ιστορικού Κέντρου της Αθήνας γεμίζουν τις νύχτες με τα ίδια φτηνά αρώματα, επίμονα βλέμματα και παρακλήσεις για ερωτικές συνευρέσεις χωρίς προφυλάξεις

Εμφανίζονται λίγο πριν από το σούρουπο. Φοράνε κοντές φούστες ή κολλητά παντελόνια. Κάποιες τρεκλίζουν στα ψηλά τακούνια τους. Κρύβουν με πούδρα τους μαύρους κύκλους στα μάτια και τα σημάδια από τα τρυπήματα στα χέρια. Αλλες είναι άβαφες. Σκύβουν στα παράθυρα των διερχόμενων αυτοκινήτων, τραβούν τους περαστικούς, ψιθυρίζουν στα αυτιά τους. Υπό το διαρκές βλέμμα των προαγωγών και των τσιλιαδόρων υπόσχονται τα πάντα για λίγα ευρώ και χωρίς προφυλάξεις στο Κέντρο της Αθήνας.

Δυο βήματα από την Ομόνοια, στα γύρω στενά, εδώ και χρόνια δεκάδες εξαρτημένες γυναίκες ή θύματα σωματεμπορίας ψαρεύουν πελάτες. Δεν συναντάς πάντα τα ίδια πρόσωπα. Σύμφωνα με μέλη Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που επεμβαίνουν στο ιστορικό Κέντρο, ανά εβδομάδα οι γυναίκες αλλάζουν πόστο για να μην εντοπίζονται στα ίδια σημεία από τις Αρχές. Μερικές βγάζουν μέχρι και 3.000 ευρώ τον μήνα, τα οποία όμως καρπώνονται τα κυκλώματα διακίνησης. Ακόμα και αν ξεπληρώσουν το χρέος τους στους διακινητές, αυτοί τους ζητούν ενοίκιο για το πόστο, για το διαμέρισμα στο οποίο μένουν, για το φαγητό τους ή συχνά τις μεταπωλούν σε άλλες συμμορίες. Ετσι οι γυναίκες εγκλωβίζονται σε έναν φαύλο κύκλο οφειλών. Η επαφή χωρίς προφυλακτικό ρίχνει την τιμή της συνεύρεσης στα δέκα ευρώ για ένα πεντάλεπτο στα ξενοδοχεία της περιοχής ή σε κινητά βαν και αυξάνει τον κίνδυνο μετάδοσης νοσημάτων. Ακόμα και ύστερα από επιχειρήσεις-σκούπα της Αστυνομίας μέσα σε λίγες ώρες οι πιάτσες γεμίζουν ξανά με τα ίδια φτηνά αρώματα, τα επίμονα βλέμματα και τις ερωτικές παρακλήσεις.

Στις αρχές της εβδομάδας ο υφυπουργός Υγείας Μιχάλης Τιμοσίδης δήλωσε στη Διακομματική Επιτροπή της Βουλής για τους μετανάστες ότι η πορνεία στο Κέντρο της Αθήνας έχει οδηγήσει σε αύξηση κρουσμάτων AIDS και ηπατίτιδας B και C. Το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (ΚΕΕΛΠΝΟ) που είναι η αρμόδια υπηρεσία γι' αυτούς τους ελέγχους δεν διαθέτει ακόμα, σύμφωνα με την πρόεδρό του, συγκεκριμένα ποσοτικά στοιχεία από την κινητή μονάδα του στην Πλατεία Βικτωρίας που να δείχνουν την εξάπλωση αυτών των νοσημάτων στις εκδιδόμενες γυναίκες του Κέντρου. Προς το παρόν, γίνονται από τους αρμόδιους εμπειρικές εκτιμήσεις.

Οι οδοί Μάρνη, Βερανζέρου, Μενάνδρου, 3ης Σεπτεμβρίου, αλλά και δρόμοι ή περιοχές στις παρυφές του Κέντρου όπως η Χαριλάου Τρικούπη, η Χαμοστέρνας και η Πλατεία Κάνιγγος, φιλοξενούν εδώ και χρόνια τις πιάτσες της πορνείας. Οι περισσότερες γυναίκες προέρχονται από τη Νιγηρία ή από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, ενώ τον τελευταίο χρόνο - εκτός από τις εξαρτημένες από τα ναρκωτικά - έχουν εμφανιστεί και Ελληνίδες (άνω των 30 ετών οι περισσότερες, που δεν είχαν ασχοληθεί στο παρελθόν με την πορνεία).

Τα πόστα ανήκουν σε διαφορετικές εθνότητες και μπορεί να απέχουν μεταξύ τους ένα στενό ή να τους χωρίζει ο δρόμος, όπως συμβαίνει στην οδό Μάρνη. Οπως παρατηρεί η Ολγα Θεοδωρικάκου από την οργάνωση Κλίμακα που βοηθά θύματα σωματεμπορίας, οι αριθμοί των εκδιδόμενων γυναικών δεν έχουν αλλάξει δραστικά από το 2008 και έπειτα. «Η εικόνα εγκατάλειψης όμως του ιστορικού Κέντρου και το γεγονός ότι για πολλά χρόνια κλείναμε τα μάτια απέναντι στο φαινόμενο, το κάνει να φαίνεται τώρα πιο έντονα», λέει.

ΣΚΛΑΒΕΣ ΤΟΥ ΒΟΥΝΤΟΥ. Τα θύματα σωματεμπορίας εξαναγκάζονται από τους διακινητές τους στην πορνεία κυρίως με την άσκηση ψυχολογικής βίας. Ποσοστό 20% των περιπτώσεων που έχει συναντήσει η κ. Θεοδωρικάκου υφίστανται και σωματική βία. Κάποιες τις έχουν κάψει με τσιγάρο ή ζεματιστό νερό. Αλλες τις χτυπούν ή τις βυθίζουν σε μπανιέρες γεμάτες με πάγο. Τις τιμωρούν γιατί μπορεί η φούστα τους να μην ήταν όσο αποκαλυπτική έπρεπε, γιατί δεν μίλησαν σε κάποιον οδηγό ή γιατί δεν πήγαν στη βάρδιά τους με αρκετούς πελάτες. Γι' αυτό και γίνονται επιθετικές, κάποιες φορές.

Σε πρόσφατες επισκέψεις μας στις πιάτσες του Κέντρου μια νεαρή γυναίκα τραβούσε από το μπράτσο έναν περαστικό. «Τριάντα ευρώ. Πάμε», του έλεγε. Οταν αυτός την αγνόησε εκείνη τον έβρισε. Μια άλλη πέταξε το πορτοφόλι της σε διερχόμενο αμάξι όταν ο οδηγός αρνήθηκε να τη φορτώσει. Στο απέναντι πεζοδρόμιο ένας άντρας, πιθανόν προαγωγός, φώναζε σε μια γυναίκα γιατί φόρεσε μακρύ φουστάνι. Δίπλα του κάποιος άλλος έσπρωχνε μια ξερακιανή κοπέλα. Τα γόνατά της λύγιζαν κάθε τόσο, η πλάτη της είχε ελαφρώς κυρτώσει. Παρά τη ζέστη φαινόταν να τρέμει. Την παράτησε στη γωνιά της, λίγα στενά μακριά από το παλιό Εφετείο. Εκείνη περίμενε εκεί για μία ώρα, μέχρι να εξαφανιστεί στα υποφωτισμένα σοκάκια πάνω σε ένα μηχανάκι. Αλλες τριάντα γυναίκες παρέμεναν στα πόστα τους. Οποτε εμφανιζόταν κάποιο περιπολικό οι τσιλιαδόροι έδιναν το σήμα φωνάζοντας «μπάτσοι» και οι δρόμοι άδειαζαν για λίγα λεπτά. Οι γυναίκες τρύπωναν σε παράδρομους όπως η Ξούθου, ή έκαναν ότι μιλούσαν στα κινητά τους.

Περασμένα μεσάνυχτα πια. Ενώ στις πιάτσες τα σώματα των γυναικών άλλαζαν χέρια (οι περισσότεροι πελάτες ήταν άντρες άνω των 60 ετών ή νεαροί μετανάστες), στη Μενάνδρου, δίπλα στο Εθνικό Θέατρο, έξι ασυνόδευτοι ανήλικοι μετρούσαν τα χρήματα που είχαν βγάλει πουλώντας χαρτομάντιλα. Ακόμη ένα κομμάτι και αυτοί στο ψηφιδωτό της υποβάθμισης. Και αν η βία οποιασδήποτε μορφής αναγκάζει αρκετές γυναίκες στην πορνεία, όσες προέρχονται από τη Νιγηρία δεσμεύονται απέναντι στις προσταγές των διακινητών με τελετές βουντού.

Οπως εξηγεί η κ. Θεοδωρικάκου, το βουντού αντιμετωπίζεται στη Νιγηρία ως ένα είδος συμβολαίου. Μια τελετή που πραγματοποιείται πριν από το ταξίδι των γυναικών προς την Ευρώπη και αν παραβιάσουν τους όρους της απειλούνται με θάνατο. Το 2007, στην πρώτη δίκη στην Ελλάδα εναντίον νιγηριανών διακινητών, το θύμα δέχτηκε να καταθέσει αφού πρώτα έστειλε χρήματα στην πατρίδα της για να λυθεί το βουντού.

tanea