Ζωή, Απώλεια και Θάνατος…

Ο θάνατος μας προκαλεί πολύ έντονα συναισθήματα, καθώς αφορά την οριστική απώλεια ενός αγαπημένου μας προσώπου. Ο πόνος και η θλίψη, ο θυμός και η αίσθηση αδικίας… μας κυριεύει. Η συναισθηματική αντίδραση που ακολουθεί, το πένθος, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Ο κάθε άνθρωπος βιώνει με το δικό του ξεχωριστό τρόπο, το πένθος και τα συναισθήματα που το συνοδεύουν.

Σκοπός είναι να αποδεχθούμε τελικά την απώλεια και να συνεχίσουμε τη ζωή μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα ξεχάσουμε το πρόσωπο που έφυγε ή ότι θα σταματήσει να μας ενδιαφέρει ο χαμός του. Μπορεί αυτή τη στιγμή να μας φαίνεται πολύ δύσκολο να συνεχίσουμε και να βιώνουμε έντονο συναισθηματικό πόνο, αλλά αν βοηθήσουμε τον εαυτό μας, με την πάροδο του χρόνου, λίγο-λίγο τα πράγματα θα αρχίσουν να γίνονται πιο εύκολα.

Τα συναισθήματα που κατακλύζουν την ψυχή μας είναι συντριπτικά. Αποδιοργανώνουν τα πάντα… Αφαιρούν το νόημα της ζωής… Η αναζήτηση για απαντήσεις στο γιατί συνέβηκε αυτό, είναι συνεχής. Το αίσθημα ότι η ζωή είναι άδικη, ότι δεν υπάρχει καμία ασφάλεια και σιγουριά στον κόσμο, κυριεύει τον εσωτερικό μας κόσμο...

Συναισθήματα όπως θυμός, μελαγχολία, δυσπιστία, η άρνηση του γεγονότος, η αίσθηση αδικίας και απόγνωσης, αποτελούν απολύτως φυσιολογικές αντιδράσεις στην απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου. Δυσκολευόμαστε να αποδεχθούμε την απώλεια. Ο μηχανισμός αυτός μπαίνει σε λειτουργία προκειμένου να έχουμε περισσότερο χρόνο πριν βρεθούμε αντιμέτωποι με την κατάσταση και συνήθως σιγά-σιγά υποχωρεί, καθώς μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας για το γεγονός με κοντινά μας πρόσωπα και συνειδητοποιούμε το τι συνέβη.

Η άρνηση του γεγονότος, παρότι αρχικά μας προστατεύει ψυχολογικά, είναι δυνατόν να οδηγήσει στην παράταση της διαδικασίας του πένθους και να μας εμποδίσει να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας.

Δυσκολίες ανακύπτουν και στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης με τον Θεό. Γιατί ο Θεός..? Αναπάντητα ερωτήματα… Έχουμε την ανάγκη να νιώθουμε ότι η ζωή μας και ο κόσμος γύρω μας χαρακτηρίζεται από κανόνες και ότι για κάποιο λόγο συμβαίνουν όλα. Τέτοια γεγονότα όμως μας φέρνουν αντιμέτωπους με αυτήν ακριβώς την έλλειψη δικαιοσύνης στη ζωή μας και αυτός είναι ο λόγος που μας προκαλούν τόσο μεγάλο ψυχολογικό πόνο. Δεν υπήρχε κανένας λόγος για αυτό που συνέβη ή αν υπήρξε λόγος, αυτός είναι έξω από την κατανόησή μας.

Οι άνθρωποι για να μπορέσουν να ξεπεράσουν την τραυματική αυτή εμπειρία, πρέπει να περάσουν από τα στάδια του πένθους. Ο ψυχικός πόνος του πένθους είναι τόσο μεγάλος, κάποιες στιγμές τόσο αφόρητος, που μερικές φορές οι άνθρωποι αναζητούν τρόπους να τον αποφύγουν, παρά να περάσουν από τα στάδιά του. Θέλουν να τον αγνοήσουν σα να μη βρίσκεται εκεί. Αυτός ο τρόπος όμως, δεν επιτρέπει την ανάρρωση από την ψυχική και σωματική οδύνη.

Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η ανάγκη βοήθειας σε αυτούς που πενθούν, συχνά είναι μεγαλύτερη στους μήνες που ακολουθούν, παρά στα αρχικά στάδια. Συνήθως οι περισσότεροι γύρω μας θέλουν να βοηθήσουν, αλλά δεν ξέρουν πως. Αυτοί που πενθούν χρειάζονται κάποιον για να μιλούν, να εκφράζουν τα αισθήματα, τους φόβους τους. Στους μήνες που ακολουθούν, ο πόνος είναι μεγαλύτερος.

Με υπομονή, υποστήριξη, βοήθεια από τους συγγενείς και φίλους, με την πάροδο του χρόνου, θα καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε το πλήγμα του θανάτου του αγαπημένου μας προσώπου. Ο πόνος θα μειώνεται και θα παραμένουν οι αναμνήσεις.

Το να αφεθεί κανείς στο πένθος, να παραιτηθεί από τη ζωή, δεν είναι λύση…

Απώλεια, θάνατος και ζωή, είναι λέξεις αντίθετες και όμως δυστυχώς… δεν υπάρχει ζωή χωρίς απώλεια και θάνατο!!!

Καλό ταξίδι Ξάδερφε!   Να είσαι καλά εκεί που πας… να μην πονάς…
Θα υπάρχεις στις καρδιές όλων μας…

TZAKOY EΛΕΝΑ